Dit is een vijfde artikel over de economische beststeller Capital in the Twenty-First Century van Thomas Piketty. Dit artikel legt de nadruk op het achterwege blijven van enige oplossing voor hen die nu slechter af zijn dan de welgestelden in deze wereld, anders dan deze welgestelden ook arm maken en verscheen eerder als Mises Daily.

Door: Randall Holcombe

De uiteindelijke these in het boek van Thomas Piketty Capitalism in the Twenty-First Century is dat het rendement op kapitaal hoger is dan de groei van de economie, waardoor de eigenaren van kapitaal hun rijkdom, en daarmee hun inkomen, sneller zien stijgen dan zij die het grootste deel van hun inkomen verwerven door middel van arbeid. De verdeling van rijkdom en inkomen moet dan ook meer en meer ten faveure van de eigenaren van kapitaal uitvallen.

Piketty raadt een progressieve belasting aan op inkomen en kapitaal als de oplossing voor de groeiende ongelijkheid die hij voorspelt. Hij zegt (p.471) “het ideale beleid om de eindeloze ongelijke spiraal te vermijden en de controle te herwinnen over de dynamiek van accumulatie, zou een wereldwijde belasting op kapitaal zijn.” Deze belasting (p.516) “zou een progressieve jaarlijkse belasting moeten zijn op het individuele kapitaal.”

Piketty maakt daarmee duidelijk dat het doel van de progressieve belasting niet is om een potje te creëren om de inkomens op de bodem te verhogen, maar om de ongelijkheid te verminderen door de inkomens aan de top naar beneden te halen.

Een progressieve inkomensbelasting van 50-60% voor inkomens boven de € 146.000,- met een top van 80% voor inkomens van €366.000-733.000,- aanbevelend, zegt hij (p.513), “een percentage van 80% toegepast op inkomens boven €366.00 tot 733.000 zou een overheid niet veel brengen als het op inkomsten aankomt, omdat het doel snel bereikt zal zijn: de drastische afname van de bezoldiging op dit niveau…” Een progressieve belasting op kapitaal aanbevelend schrijft Piketty (p.518) “Het primaire nut van een belasting op kapitaal is niet om de welvaartsstaat te financieren, maar om kapitalisme te reguleren.”

Piketty geeft vrijelijk toe dat het beleid dat hij aanbeveelt om de ongelijkheid te verminderen dit niet doet door de armen die op de bodem van de maatschappij staan te verheffen, maar door hen die aan de top staan naar beneden te halen.

Wanneer men kijkt naar de resultaten van kapitalisme, ziet men een economisch systeem dat slechts zo’n 250 jaar oud is. Het grootste resultaat is hoeveel het gedaan heeft om de levensstandaard van de gemiddelde burger en de werkende klasse te verbeteren. De rijken zijn altijd al gewend geweest aan een comfortabel leven, maar het is kapitalisme dat een dergelijk niveau van comfort naar de werkende klasse van vandaag gebracht, die zelfs de meest rijke mensen zich 150 jaar geleden niet voor konden stellen. Denk bijvoorbeeld aan de koelkast, het doorspoelend toilet. Beiden konden zo’n 150 jaar geleden zelfs bijna voor de allerrijksten alleen maar in hun dromen bestaan.

Waarom zouden gemiddelde burgers zich zorgen moeten maken over de rijkdom van de zeer welgestelden als hetgeen dat hen welgesteld maakt, dit uiteindelijk voor iedereen doet? Bewijs uit de praktijk suggereert dat de meeste mensen zich niet zo’n zorgen maken. In landen met een alom aanwezige overheid, van Canada tot Zweden, is de aanwezigheid van die overheid afgenomen, al dan niet ondersteund door de publieke opinie. Ook in de Verenigde Staten blijven lage belastingen en een kleinere overheid politiek populair, ondanks steeds verdere inmenging van de overheid in de gezondheidszorg en energiesector.

Piketty promoot dan ook een politiek van afgunst, waarin grotere gelijkheid zelf het doel is. Dit in tegenstelling tot een doel als, het helpen van hen die op de bodem van de inkomensverdeling. Piketty is er duidelijk in dat het beleid dat hij aanbeveelt om de ongelijkheid te verminderen er slechts uit bestaat iedereen even arm te maken, in plaats van hen die op de bodem staan te verheffen.

De tekening is gemaakt door: Frits Ahlefeldt-Laurvig